Czarna Orkiestra (gra planszowa)

Gdy władza Hitlera nad Niemcami się umacnia, a jego maniakalne zapędy zostają obnażone, mężczyźni z najwyższych szczebli Trzeciej Rzeszy zaczynają planować zamach na jego życie. Czas ucieka, ambicje Hitlera rosną, a ci nieliczni śmiałkowie muszą zdobyć siły i przygotować się na idealny moment do uderzenia. Gestapo depcze im po piętach, nazywając tych spiskowców „Schwarze Kapelle” – Czarna Orkiestra. Czy ta grupa odważnych patriotów zdoła ocalić swój kraj przed całkowitą zagładą, zanim będzie za późno?

Czarna Orkiestra rozpoczyna się od wyboru przez każdego gracza postaci historycznej zaangażowanej w spisek przeciwko Hitlerowi.

W tej mrocznej i niebezpiecznej walce to właśnie motywacja może okazać się twoją najpotężniejszą bronią. Jeśli zdołasz pozostać wierny swoim przekonaniom mimo ogromnego zagrożenia i zainspirujesz towarzyszy, będziesz w stanie użyć swojej specjalnej zdolności, podjąć się spisków, a nawet stać się fanatykiem (co jest niezbędne przy szczególnie śmiałych planach).

Jednak każdy twój ruch może zwiększyć podejrzenia władz. Gestapo regularnie przeprowadza kontrole, a gracze o wysokim poziomie podejrzeń będą aresztowani i przesłuchiwani (co może skutkować aresztowaniem kolejnych graczy). Jeśli wszyscy zostaną aresztowani lub Gestapo odnajdzie wasze tajne dokumenty, przegrywacie. Poziom podejrzeń wobec każdego spiskowca zwiększa również szanse na wykrycie ich działań.

Podczas swojej tury gracz może wykonać trzy akcje, takie jak przemieszczanie się, poszukiwanie przedmiotów czy dobieranie kart. Może też, kosztem jednej akcji za każdą kostkę, wykonać rzut kośćmi, aby zyskać dodatkowe akcje — ryzykując jednak wzrost podejrzeń Gestapo. Ta akcja o nazwie „Konspiracja” pozwala graczom na śmiałe posunięcia w kluczowych momentach.

Po wykonaniu akcji dobierana jest karta wydarzenia. Gra toczy się przez siedem etapów II wojny światowej, reprezentowanych przez siedem stosów kart wydarzeń. Karty te prowadzą graczy przez wydarzenia wojny w przybliżonym (choć nie ściśle chronologicznym) porządku. Nowe etapy otwierają kolejne obszary planszy, sprawiają, że Hitler i jego zastępcy zaczynają wchodzić w interakcje ze spiskowcami, oraz stwarzają nowe zagrożenia i szanse. W ostatnim etapie wiele pól planszy staje się niedostępnych, gdy alianci zbliżają się do Niemiec.

Aby wygrać, gracze muszą zdobyć kartę spisku i spełnić wszystkie wymienione na niej wymagania (np. obecność Hitlera w określonym miejscu, posiadanie odpowiednich przedmiotów — zapalnika i lontu itp.). Aktywny gracz może następnie podjąć próbę realizacji planu, rzucając odpowiednią liczbą kości, uwzględniając wszelkie modyfikatory i pomocne karty akcji. Liczba potrzebnych symboli „celu” zależy od poziomu wsparcia militarnego Hitlera, a poziom bezpieczeństwa spiskowca decyduje o tym, czy wylosowane „orły” zdradzą ich tożsamość i zniweczą plan, niezależnie od wyniku.

Gracze muszą współpracować i wspólnie podejmować decyzje, ale także liczyć na odrobinę szczęścia. Problem jednego gracza dominującego w rozgrywce — często spotykany w grach kooperacyjnych — został ograniczony przez nieprzewidywalność gry i konieczność podejmowania ryzykownych decyzji, aby utrzymać spisek przy życiu. Często to opanowanie zapewnia sukces, ale zbyt ostrożna gra może oznaczać utraconą szansę. Dynamika współpracy robi się szczególnie interesująca, gdy któryś z graczy zostanie aresztowany i nie uda mu się oprzeć przesłuchaniu — wtedy musi samodzielnie podjąć poważną decyzję, bez informowania reszty grupy o możliwych konsekwencjach. Żaden pojedynczy gracz nie jest w stanie zagwarantować zwycięstwa. Mamy nadzieję, że gracze doświadczą emocjonujących rozmów podobnych do tych prowadzonych przez prawdziwych spiskowców i przeżyją wyjątkową, historyczną przygodę.